මැරුණු අැය, හදිසියේම කැළණියෙදි දැක්කාම මටත් හිතාගන්න අමාරු උනා. නමුත් ඇය මැරිලම තමයි. මට මතක රූපය නෙමෙයි තිබුනෙ. පුදුම විදියට වෙනස් වෙලා. ඒ අකුසල් විපාක හා ඒ හා සම්බන්ධ දේවල් නිසාම වෙන්නැති. මොනව කරන්නද ඇය මැරුණනේ. නැත්නම් මම ඇයව පරිස්සම් කරගන්නවා පුලුවන් උපරිමේට. ඇය ඊට කලින් මැරුණා. මැරුණාම ඉතින් තව කතා කරන්න දෙයක් නෑ මේ ජිවිතයෙදි.

ඇය වෙනුවෙන් සංසාරේ බොහෝම දරුණු වැඩ පවා කරපු මට, මේ භවයේ අකුසල් නිසාම ඇයව බේරගන්න බැරි වීමත් එක්තරා අතකට දෛවයේ සරදමක් වෙන්නැති. ඒ කාලෙ අකුසල් කරද්දි, ඒ අකුසල් කරල කරදර නොවෙන්න තරමකට හරි ඒ කාලෙ කුසල ශක්තිය හේතු වෙන්නැති. ඒ අකුසලය කරද්දි ඒකෙන් පීඩාවට පත්වෙච්ච අය හිතන්නැති, කවදමහරි මෙයාලට මේකෙ විපාක ලැබේවි නේද කියල. ඉතින් කර්මය එහෙමයි, විපාක ලැබෙන්නෙ බොහෝම සාධාරණව සහ දරුණුවට වෙන්න ඕන.

ජිවිතේ හැටි වෙන්නැති. නොහිතන විදියට - නොහිතන කාලෙක අකුසල් විපාක එකපාර ලැබෙන එක. හොඳට ඉන්න අය එකපාර හිතාගන්න බැරි විදියට මැරෙන්නෙ ඉතින්. ඒකත් සාමාන්‍ය දෙයක් වෙන්නැති.

එක එක්කෙනාගේ කර්ම විපාක විවිධාකාරයි. රූප ස්වභාවය පවා ලැබෙන්නෙ කර්ම විපාක අනුව කියනවනේ. ඉතින් අකුසල විපාක ලැබෙන කොට රූපය ඉදන් හැමදේම වෙනස් වෙන එක ස්වභාවය වෙන්නැති. ඇයට ඒ කාලෙ කරපු පින්වත් මතක නෑ. කල යුතු දේවල් හිටං - දවස් ගණන් පවා හරියකට මතකයේ නැත. ඇය පව් කියල මට හිතෙනව. එහෙම හිතුවාම මාත් පව්. සංසාරෙ කොහේ හරි කාලෙක කරපු අකුසල් නිසා අපි පින් - පව් 2 අතරට ඇවිල්ල. පිනට වඩා පවට අකුසල විපාකයට ... හ්ම්..