“ හපනා “ - ටී.බී. ඉලංගරත්න

“ අභය භූමියෙහිත්, කුඩා සතා, මහ සතාට බයයි. ගමේ රටේත් පුංචි මිනිහා ලොකු මිනිහාට බයයි. ගමේ - වත්තේත් එහෙමයි. තාත්තා වෙඩි කෑවෙත් ලොකු මිනිහෙක්ගෙනුයි. එහෙම නම් අභය භූමියේ තේරුම කුමක්ද ?
සතා හැදුවෙත් මහා බඹාමයි. මිනිසා හැදුවෙත් මහ බඹාම ලු. එහෙම නම් මහ බඹා මැව්වෙත් මිනිසාටත් සතාටත් එකම ඉරණමද ? මහ එකාට ගොදුරු වෙන්ටද ?
එහෙම නම් මහ බඹා හොඳ මිනිහෙක් වෙන්ට බැහැ. මහා බඹා ලොව මැව්වා මිස තමන් හදාපු ඒවට යන කල දසාව ගැන හිතලා නැහැ.

___

මා පමණක් බඩ පුරා කාලා හොඳ ඇඳුම් ඇඳගෙන හිටියට මොන පලක්ද ? නංගිලා මල්ලිලා එක්ක බෙදාගෙන කන්ට ඇත්නම් කොයිතරම් හොඳද ? ඒ අය බාගෙට බඩගින්නේ ඉද්දි මා පමණක් රසටත් බඩ පුරාමත් කන එක වැරැද්දක් සේ මට දැනුණි.
අප ගමේ බොහෝ දෙනෙක් කෑවේ ඇන්දේ අප මෙන්මය. ටික දෙනෙක් හොඳට හිටින බව සැබෑය. ඒ කච්චේරී බංගලාවෙත්, වලව්වෙත්, මුලාදෑනි ගෙදරත් විතරයි..

පින් පව් 2 හැටියට තමයි ලැබෙන්නේ ? “ අම්මා කියා සැනසුණාය.

මොන තරම් කෑම හිඟ උනත්, ඇඳුම් කිලිටි උනත්, ගේ පුංචි වුණත්, වහළ තෙමුණත්, අම්මත්, නංගිත් මල්ලිලාත් එක්ව එකට ඉන්න එක තරම් සැපක් තවත් නැති බැව් මට හැඟුනි. මෙසේ සිතන විට මට ඇඬුමද නවතා ගන්ට බැරි විය..

___

 “ මහත්තයත්, හාමුත්, බේමිත්, ජේමිස් මාමාත්, සිරිමලී නැන්දාත් මට ඉතා කරුණාවෙන් සැලකුවෝය.මගෙ කටකාරකමට ඔවුහු බොහෝවිට සරදම් කලහ. එහෙයින් මගෙ කතාව අඩුකර ගැනීමට මම උත්සහ කලෙමි. විශේෂයෙන් එසේ කලේ දවසක් මහත්තයා කී කතාවක් නිසාය. අපට කන් 2කුත්, 1 කටකුත් තියෙන්නේ හුඟක් අහගන්නටත්, ටිකක් කතා කරන්ටත් යයි ඔහු කීවේය. එහෙත් ඇසිය යුතු දේ මම ඍජුව ඇසුවෙමි.

සිරිමලී නැද්දා මට ඇයගේ දරුවෙකුට මෙන් කරුණාවන්තව සැලකුවාය. ඕ කතාවෙන් අම්මටත් වඩා කරුණාවයි. ඒත් අම්මා තරම් කොහෙද. දවස් 2ක් ගත වූ පසු අම්මා සිහිවෙන හැම මොහොතකම මට ගෙදර දුවන්ට සිතුණි. මා පමණක් බඩ පුරා කාලා හොඳ ඇඳුම් ඇඳගෙන හිටියට මොන පලක්ද ? නංගිලා මල්ලිලා එක්ක බෙදාගෙන කන්ට ඇත්නම් කොයිතරම් හොඳද ? ඒ අය බාගෙට බඩගින්නේ ඉද්දි මා පමණක් රසටත් බඩ පුරාමත් කන එක වැරැද්දක් සේ මට දැනුණි.