ඒක හොදටම තේරෙනවා ගිහි ජිවිතයේ ඒව එක්ක ගැටෙන අපිට...
‘අභිධර්ම පිවිසුම‘ පොතේ මුල කියවද්දි දැනුනු තේරුනු දේවල් එක්ක, සසුන්ගත නොවෙන්නෙ තියෙන වගකීම්, කල යුතු දේ හිතලයි...
කලින් සිවුරු දරපු කෙනෙක් හිටියා... හරි පිං පාටයි... සහෝදරයෙක්ට වගේ සැලකුවා ගරුත්වය එක්ක.. අනවශ්‍ය කරදර එද්දි මම ඒව විසඳලා දුන්නා... ගොඩක් අය හිතුව සහෝදරය කියල....
මාත් ඒකාලේ මනෝ විද්‍යාව කරල හිටියෙ. ඒ චරිතය වතාවක් අපේ අම්මට කියල තිබ්බා
“ මම සුකුමාල්ට වඩා වැඩි වයස අවුරුදු 2-3යි. ඒත් මම අධ්‍යාපනයෙන් ඉහලම තැනක කියල“
ඒකට නම් මට දුක හිතුන මොකද ගිහි ජිවිතයේ වෙච්ච දේවල් එක්ක මම ඉන්න තත්වෙත්, නිවන් මගට යන පාරට ඇවිල්ලා නිදහසේ වැඩ කරන්න වාසනාව ලැබුනු ඒ වගේ කෙනෙක් මාව සංසන්දනය කරපු එකට...
ඉතින් එහෙම කියපු ඒ චරිතය අද ශාසනේවත් නෑ... අධම ගති තියෙන කවුරුහරි රවට්ටලා සිවුරෙනුත් පිට වෙලා.... වැරදි දැනගත්ත ඒ ආරණ්‍යයේ ලොකු හාමුදුරුවෝ නිකායෙන් ඉවත් කරල තියෙනවා....
පිං කියල හිතුවේ... දවසක ඒ නිකායේ මහානායක හාමුදුරුවො වෙන්නත් හැකියාව තිබුන කියල මම හිතනව....
අන්තිමේ.... ඒ පින නැති කරගෙන.... --- ඒක ජිවිතේ හැටි වෙන්නැති.... හ්ම්....
— feeling Digusting.
No comments:
Post a Comment