Ruth had an incredible eye for talent... while I only had eyes for her.
For me... the great joy of collecting wasn't in the art itself, but in the person
I collected it with.
My beloved Ruth, he happiness these paintings brought her was immeasurable. And sharing that happiness... was the great privilege of my life. We celebrated, we achieved.
We endured, we compromised.
And above all... we loved.
The true work of art... as the longest ride Ruth and I shared. This thing called life.
There's not a painting here I wouldn't trade in a heartbeat.. to hear her voice, or see her smile.
Just one more time.
විචාර ලියන්න නොතේරෙන මම, මූවි එකේ ගියපු කතාව ඒ විදියටම අහගෙන ටයිප් කලා..
ජිවිතය කියන දේ ගැන එක එක විදි වලින් එක එක වෙලාවට අත්දැකීම් අපිට ගතෑකි. මේ කතාව එක විදියක්. කාලෙකට පස්සෙ ටිකක් සැරට දැනුනු එකක්..
විවාහ ජිවිතයෙදි දරුවො ඉන්න ඕන කියලම නියමයක් නැතිව ඇති.., හැබැයි දරුවො ඉන්න එක වටිනවා.. අනාගතය ගැන බලාපොරොත්තුවක් තියාගන්න, එහෙම කියන්නෙ එයාල කවදහරි සලකාවි කියන දේටම නෙමෙයි, සමහරවිට ඒක අපිට හිතෙන්නෙ අපේ රට වල විදියට අපි හුරු වෙලා ඉන්න විදිය නිසා වෙන්නැති හ්ම්...
ජිවිතේ ගැන දන්නව මදිද මංදා.. ඒත් මේ අත්දැකීම් එක්ක සියදහස් ගණනක් දේවල් තිබුනත් දන්න ඒව.. තාමත් මදිද මංදාය..
No comments:
Post a Comment